ilkokulda bir arkadaşım vardı. adı ümitti. biraz hafızamı zorlarsam yüzünü hatırlayabiliyorum. voltrancılık oynardık. bir kişi gövde olur diğer dört kişi kol ve bacaklarından tutar taşırdı. gövde olan yere yatay vaziyette uçardı böylece. ümit gövde olmuştu. voltran olarak gidip çocuğun kafasını duvara çarptık. ağladı, sızlandı.
ümitin kafasının bir kez de tahtaya çarptığını hatırlıyorum. kavga vardı sanırım. birisinin kolu ümite, ümitin kafası tahtaya çarptı. yere çömdü, "bu sefer kafam kırıldı, öldüm gerçekten" diye ağladı. ama ölmedi.
ümitin gerçekten ölüşü 17 ağustos depremine denk gelecekti.
bu saatte aklıma geldin. huzur içinde yat.
No comments:
Post a Comment