eybisidiğiyefci♪ eyçayceykeyelemenopi♫

açık pencereden giren gün ışığı ve kuş sesleri, şort pijamamı çıkarıp kendimi dışarı atmak için yeterli sebepti. hatta okula bile gidebilirdim, o derece. ilerledim. hep aynı rota. merdivenlere geldim. bir bina yapıyorlar bu merdivenin yanına, her gördüğümde daha bir bitmiş oluyor. starcraft'ta base çıkıyor sanki adamlar. yakında bitecek, içinden bir scv çıkacak ve okulumuz minerallerini toplamaya başlayacak. hayır. güzel sanatlar oluyormuş orası. artık ellibeşinci basamakta bir mola sebebi var. ilerledim. yetmişinci basamakta gözüme birşey ilişti. kurumuş kan. yukarı doğru çıkıyor. aklı başında olmayan her insan gibi ben takip ettim bunu. merdivenleri çıkıyor. bir yerde bekliyor orada kanlar çok. biraz daha çıkıyor. bir çember çiziyor. çıkmaya devam ediyor. yüz yirmi basamak bitti böylece. sonra o sola döndü ben düz gittim. hedefim belliydi. hangi dersten nereye gelindiğini öğrenecek, gerekirse not toplayacaktım. kısmen başarılı oldum bu işte. negzel değil mi sakin bir gün gibi. gayet kendimi toparlamış ve geleceğe güvenle bakarak başladığım baharın bana attığı buff onbeş gün sürdü. şimdi herşey eskisinden de kötü gibi. ortada birşey yok, kötü hissediyorum. kötü hissetmemin sebebi ortada birşey olmaması. a istiyorum b oluyor. birşey istemiyorum c oluyor. c'ye alışıyorum d oluyor. ardından e gelip aklımı alıyor. beş dakika geçmeden f'ye satıyor. bu yaşıma geldim hala alfabeyi sayarken tereddüte düşüyorum. lan?